بیراهه های مدرسه برای فرار از گاندو - وبلاگ ایتالیا

به گزارش وبلاگ ایتالیا، زانو بغل نموده در دل تلی از خاک و جاده ای نیمه تمام، زیرآفتاب کم رمق در انتظار آهن پاره ای آبی، سفید یا قرمز. یکی از هزاران تصویر فقر از روستا های سیستان و بلوچستان در میان بیابان ها ثبت می گردد، وقتی خردینه ها با پا های نیمه لخت و پیراهن های بلند و شلوار های گشاد رنگی، دست های شان را قفل می نمایند و برای هم قلاب می گیرند تا یکی یکی سوار سرویس شوند.

به گزارش هم میهن، سرویس ها وانت پیکان های سفید، تویوتا های قرمز و نیسان های آبی اند که برای مسیر های 5-4 کیلومتری ماهانه 80 تا 100 هزار تومان از هر دانش آموز پول می گیرند. کرایه این ماشین های زهواردررفته قدیمی و فرسوده بالاست، مدرسه سهم کمی دارد و خانواده ها توان پرداخت ندارند. همین کرایه ها، دختران را خانه نشین می نماید و پسران را روانه خوابگاه. مدیر آموزش و پرورش نیک شهر گفته بود که به هر سرویس مدرسه از یک میلیون تا دو میلیون تومان با توجه به تعداد دانش آموز و مسیر رفت و برگشت پرداخت می گردد که این هزینه کم است.

جاده های خاکی و سنگلاخی، بلای جان دانش آموزان است، بعضی از آن ها در این مسیر از وانت ها پرت می شوند، در رودخانه ها تا زیر گردن خیس می شوند، حمله سگ های وحشی و گاندو و مارآبی را به چشم دیده اند و اگر هم سرویس پیدا ننمایند، لب جاده سوار موتور ها و سوخت بر ها می شوند و لابه لای دبه های چندصد لیتری بنزین، جاگیر می شوند. یک تکان و یک تصادف، همه آن ها را در آتش می سوزاند.

آمار تصادفات جاده ای بالاست، اسفندماه سال قبل خبر رسید که چهار دانش آموز در مسیر خانه به مدرسه تصادف کردند؛ تصادفی که جان سه نفر از آن ها را گرفت. آن ها دانش آموزان مدرسه شهید رجایی روستای چاهان بودند که در حال بازگشت به روستای کوراندپ، با موتور دیگری تصادف می نمایند. قبلا در گزارشی اعلام شده بود که یک هزار و 67 دانش آموز نیک شهری از وانت و موتورسیکلت برای رفتن به مدرسه استفاده می نمایند.

فرماندار نیک شهر گفته بود 250 مینی بوس و ون استاندارد برای جابه جایی دانش آموزان در بخش های مرکزی، بنت و آهوران در نظر گرفته شده، اما اهالی می گویند که راننده های مینی بوس و اتوبوس، جاده را که می بینند حاضر به تردد نمی شوند. هرچند خود فرماندار گفته بود که این سرویس ها به علت نبود جایگاه سوخت، حاضر به تردد در این جاده ها نیستند.

راه سخت رسیدن به مدرسه

راه سخت و طاقت فرسای رسیدن به مدرسه، تصویر قاب شده پشت چشمان آن هایی است که این بچه ها را پشت وانت ها و موتورسیکلت ها در جاده ای خطرناک و سنگلاخی دیدن نموده اند. یکی از آن ها شرمین نادری، فعال اجتماعی است. او سال ها در حوزه آموزش بچه ها در منطقه ها کم برخوردار و تجهیز کتابخانه ها فعالیت نموده و در دل این فعالیت ها، دانش آموزانی را دیده که چطور سوار این وانت ها می شوند، چطور در مسیر بالا و پایین می روند و چطور برای پرتاب نشدن از پشت وانت و نیسان، میله های آهنی زهوار دررفته را چسبیده اند.

نادری از جزئیات زندگی این بچه ها باخبر است، از شرایط معیشت شان تا کلاس های درسی که شبیه هر جایی است جز مدرسه. هرچند می گوید این شرایط تنها محدود به منطقه سیستان و بلوچستان نمی گردد.

دانش آموزان در منطقه ها روستایی و کوهستانی جنگل های گلستان یا منطقه ها خشک و بیابانی خوزستان و قشم هم با همین مسائل روبه رو هستند: کمی که از شهر ها دور می شویم، به ویژه در حاشیه شهر های بزرگ، شرایط برای تحصیل و زندگی بچه ها بسیار سخت می گردد. شرایط به گونه ای است که حداقل کاری که می توان برای این افراد کرد، یاری به آموزش آنهاست. حتی گاهی پیش آمده برای اینکه پدر و مادر اجازه دهند بچه ها شان به مدرسه بروند، ما به آن ها پول دادیم و با یاری خیران آن ها را به مدرسه فرستادیم.

منطقه دشتیاری استان سیستان و بلوچستان خطرناک ترین جاده ها را دارد؛ منطقه ای که مانند سایر بخش های این استان، روستا ها دور از شهرها، روی زمین نشسته اند و دانش آموزان برای عبور از این مسیر ها و رسیدن به مدرسه، کوشش طاقت فرسایی می نمایند: این منطقه بسیار بزرگ است و مدارس کمی دارد، سطح آموزشی این مدارس هم به علت محرومیت ها، بسیار پایین است. هرچند شرایط نسبت به قبل بهتر شده است.

قبلا دانش آموزان برای تحصیل و نشستن سر کلاس های درس، از کهنانی کش و روستا های اطرافش به چابهار می رفتند و در خوابگاه می ماندند. دختران هم به علت نداشتن چنین فرصتی، اغلب ترک تحصیل می کردند. اما حالا شرایط تغییر نموده. تعداد معلمان بیشتر شده و در مدارس دورافتاده هم مدرسه ساخته شده. هرچند هنوز شرایط برای رسیدن به مدرسه سخت است.

رودخانه سرباز، کابوس دانش آموزان منطقه ها روستایی است، داخل رودخانه همه چیز پیدا می گردد، از مار آبی تا گاندو که در سال های گذشته قربانیانی داشته است. تیرماه سال 1400 بود که خبر رسید یک کودک اهل روستای کهنانی کش دشتیاری، از سوی تمساح پوزه کوتاه زخمی شده است. کودک هفت ساله برای بازی کنار هوتگ (گودال) رفته بود که گاندو به او حمله کرد. قبل از آن در مردادماه دو سال قبلش، کودک 8 ساله ای طعمه این حیوان شد و پای چپش آسیب دید.

یک ماه قبل از آن حوای 10 ساله اهل روستای مولادآباد دهستان کشاری، وقتی برای برداشت آب با مادرش به یکی از برکه های پایین دست رودخانه باهوکلات رفته بود با حمله گاندو روبه رو شد. گاندو دستش را قطع کرد.

سازمان محیط زیست تعداد گاندو ها را حدود 400 سر تخمین زده که در حوضه سد پیشین و پایین دست آن در رودخانه باهوکلات پخش هستند: این اتفاقات زیاد رخ نمی دهد، اما باز هم در دل ساکنان هراس ایجاد نموده و از همه بیشتر دانش آموزانی که در رسیدن به مدرسه ناچارند دل به رودخانه بزنند، بیش از همه در معرض خطر قرار دارند. رودخانه سرباز عریض است و روستا های زیادی به آن می رسد، اما همه آن ها پل ندارند. شرایط سخت رسیدن به مدرسه، اما تنها شامل این منطقه نمی گردد.

نادری و دوستانش که برای آموزش بچه ها در منطقه ها کم برخوردار فعالیت می نمایند، می گویند که در جنگل های گلستان هم شرایط همین است. آنجا هم دانش آموزان مسیر سخت و خطرناکی برای رسیدن به مدرسه دارند. سگ ها هم در بخش دیگری به این بچه ها حمله می نمایند. نادری می گوید که حدود 70 درصد اهالی دشتیاری، دانش آموزند و در مسیر رفت وآمد به مدرسه با حوادث زیادی روبه رو می شوند. مثل همین حمله سگ ها: بچه ها از این سگ ها می ترسند، اما همیشه داستان های حمله سگ ها را با خنده تعریف می نمایند. این اتفاقات با زندگی آن ها عجین شده است و هر روز برای شان تکرار می گردد.

پل هایی که ساخته نمی شوند

بچه ها روستا ها در کوشش برای رسیدن به مدرسه، چاره ای جز عبور از بخش های کم عمق رودخانه ندارند؛ همان جایی که اغلب سرویس مدارس، یعنی وانت های پر سروصدای قدیمی بی جان، توانایی عبور از آن ها را با این حجم از سرنشین ندارند. به گفته نادری، رودخانه سرباز در مسیر رسیدن به همه روستاها، پل ندارد. در بعضی از روستا ها که خیری آمده و پولی داده، پل ساخته شده، اما این اتفاق برای تمام روستا ها نیفتاده است.

به همین علت بسیاری از ساکنان این روستاها، به ویژه کم سن های شان که همان دانش آموزان متوسطه اند، باید خودشان را به آب بزنند؛ اتفاقی که قطعا بی خطر نیست: وقتی در روستایی روی رودخانه سرباز پلی ساخته می گردد، آمار حضور دانش آموزان به ویژه دختران در مدارس بالا می رود. دو، سه ماه پیش برای یکی از این روستا ها پل ساخته شد و از آن زمان دسترسی دانش آموزان به مدرسه بیشتر و راحت تر شده است.

فعالان اجتماعی، همیشه در پی خیرانی هستند تا برای اهالی روستا ها پل یا مدرسه ای ساخته گردد، مثل روستای هنزم شهرستان نیک شهر که احتیاج به یک مدرسه متوسطه دخترانه دارد. پسران، اما در جایی دورتر به مدرسه می روند. برای ساخت این مدرسه، معلمان جمع شده اند و از آموزش وپرورش منطقه درخواست ساخت مدرسه نموده اند. آن ها جایی برای تدریس ندارند. کلاس های درس، خانه اهالی روستاست که هر روز، آدرسش عوض می گردد.

حالا در این شرایط، دانش آموزان راه دیگری پیدا نموده اند و آن هم زندگی در خوابگاه های مدارس شبانه روزی است؛ اتفاقی که هم از جان شان محافظت می نماید، هم از جیب خانواده های شان. دانش آموزانی که به خوابگاه می روند و در مدارس شبانه روزی درس می خوانند، آنقدر دچار فقرند که حتی هفته ای یک بار هم نمی توانند به خانه برگردند؛ معاون آموزشی آنها، اما صندوقی راه انداخته تا برای کرایه راه رفتن به خانه این دانش آموزان، پول جمع گردد: دانش آموزان ترجیح می دهند در مدارس شبانه روزی درس بخوانند تا اینکه مسیر پرخطر روستا به مدرسه را هرروز طی نمایند. آن ها دوستان شان را دیده اند که در این مسیر ها جان باخته یا مصدوم شده اند. سرنوشت تحصیلی دختران، اما متفاوت با پسران رقم می خورد.

در بعضی از روستاها، معلم هست، اما خبری از کلاس درس نیست. مثل روستای هنزم که ساکنان زیادی دارد. با همین شرایط هم، دانش آموزان زیادی از روستا های اطراف به آنجا می روند تا معلمان در خانه های اهالی روستا برای شان کلاس درس تشکیل دهند. مسئولان و مدیران مدرسه نه تن ها محلی برای تدریس معلمان ندارند که حتی برای تجهیز مدرسه و تامین هزینه سرویس که باید بخشی از آن را به عهده گیرند، دست به دامان خیران می شوند. آن ها شماره های این افراد را در گوشی های شان ثبت نموده اند و برای تامین هزینه مثلا دو میلیون تومان سرویس مدرسه از آن ها درخواست یاری می نمایند. نه خانواده ها پول دارند، نه مدرسه.

خطر پرتاب شدن بچه ها از وانت ها

سرویس مدرسه، یک وانت است. یک وانت معمولی قدیمی که وقتی موتور پر سروصدایش روشن می گردد، همزمان چند جای دیگرش هم درد می گیرد و صدای ناله اش بلند می گردد. همین وانت ها باید از مسیر رودخانه سرباز رد شوند، سنگلاخ ها و سنگریز ه ها را از زیر لاستیک های قدیمی شان رد نمایند و به مدرسه برسند. حالا اگر در مسیر دست اندازی، بچه ها پشت وانت را به زمین پرت نکند یا خودش در یکی از چاله ها و سیل گیر ها نماند.

آن ها که در منطقه سیستان و بلوچستان کار می نمایند، می گویند مسیر ها بیابانی یا کوهستانی است. یک دست انداز عمیق منجر به پرت شدن بچه ها از بالای وانت می گردد؛ اتفاقی که به گفته نادری تا به امروز بار ها اتفاق افتاده. به همه این ها تصادفات را هم باید اضافه نمود: آمار این اتفاقات بسیار بالاست. البته فقط هم این ها نیست گاهی برای شان اتفاقات دیگری هم می افتد که در گروه آسیب های اجتماعی قرار می گیرد.

گروهی از دانش آموزان پسر برای رفتن به مدرسه سر جاده، سوار موتور می شوند؛ این تنها راه دسترسی آن ها به مدرسه است: روستای گو از توابع شهرستان نیک شهر است، آنجا یک کانکس دارد و بچه ها از روستا های دیگر با موتور خودشان را به آنجا می رسانند. جاده کاملا سنگلاخ است، این بچه ها با لباس بلوچی و یک دمپایی به مدرسه می روند و سوار ماشین و وانت می شوند، این شرایط نشان دهنده فقر شدید آنهاست.

تغییر زندگی 40 دانش آموز با یک شاسی بلند

به گفته فعالان آموزشی و اجتماعی آن منطقه، دانش آموزان اغلب تا کلاس ششم درس می خوانند و بعد ترک تحصیل می نمایند. هرچند با راه اندازی مدارس تازه و ساخت پل، تعداد دانش آموزان دختر در حال بالا رفتن است. نادری می گوید حالا که ماجرای شاسی بلند های اهدایی داغ است، خوب است بگوییم که یک ماشین شاسی بلند در این منطقه، می تواند شرایط زندگی 40 دانش آموز را تغییر دهد.

در این منطقه ماشین های شاسی بلند برترین وسیله برای تردد در جاده های بیابانی با صخره های بزرگ و کوچک هستند: بعضی مینی بوس ها نمی توانند در این مسیر ها حرکت نمایند، در بعضی منطقه ها، سیل گیر ها وقتی پرآب می شوند، مسیر را می بندند و هیچ ماشین دیگری نمی تواند از آنجا رد گردد.

پرداخت وام برای تامین هزینه سرویس مدرسه

هزاران تصویر از رفت وآمد دانش آموزان با وانت های درب وداغان را خدابخش بلوچ، معاون آموزش مدرسه شبانه روزی مقطع متوسطه اول در روستای کشیک نیک شهر در سرش دارد. او همان شخصی است که صندوق قرض الحسنه برای یاری به این دانش آموزان در مدرسه را راه اندزای نموده و می گوید این پول به صورت وام به بچه ها داده می گردد، وام حدود 400 هزار تومان است که بدون هیچ ضامنی به دانش آموز داده می گردد.

دانش آموز یک بار 10 هزار تومان می دهد، سری بعد 20 هزار تومان، حتی برای لباس هم به آن ها وام داده می گردد: ما وام های 5 هزار تومانی هم داشته ایم. این بچه ها حتی برای خرید مداد و اتوماتیک هم در مضیقه اند. آن هم با شرایطی که پیش آمده و قیمت ها که به شدت بالا رفته است. مسائل مالی سال جاری از سال قبل شدیدتر شده و مردم این منطقه فقیرتر شده اند. دانش آموزان آن منطقه در تابستان در شهر های دیگر کارگری می نمایند. آن ها دانش آموزان 15-14 ساله ای هستند که برای یاری به خرج خانواده به رفسنجان، شیراز، اصفهان و... می روند تا کارگری نمایند. پدران شان هم در شهر های دور و نزدیک همین شرایط را دارند.

جان باختن 3 دانش آموز در تصادفات

معلمان و مدیران، گزارش های زیادی از تصادف دانش آموزان شان در مسیر مدرسه دارند. بلوچ می گوید از اول سال تحصیلی، فقط در جاده های خاکی و بیابانی حوزه چاهان نیک شهر سه دانش آموز در تصادف جان شان را از دست دادند که دو نفر از آن ها برادر بودند.

حدود 8 نفر هم مصدوم شدند: اغلب روستاها، مدرسه ابتدایی دارند، اما برای مقطع متوسطه اول و دوم به شهر های دیگر می روند. برای این رفت وآمد یا سوار وانت می شوند یا موتور. یکی از این روستا ها روستای متسنگ است که حدود 143 دانش آموز در مقطع متوسطه دوم دارد. این دانش آموزان اغلب از فاصله 15 کیلومتری می آیند و سال جاری باید برای هر ماه رفت وآمد با سرویس، 400 تا 500 هزار تومان کرایه بدهند.

حالا تصور کنید که یک خانواده با سه دانش آموز باید برای رفتن بچه های شان به مدرسه نزدیک به یک میلیون و 200 هزار تومان فقط پول کرایه بدهند. سرویس هم که همان وانت ها یا نیسان های غیراستاندارد است. راننده ها دورتادور وانت، میله هایی جوش داده اند تا بچه ها از آن بالا پرت نشوند، اما بعضی از این وانت ها همان میله ها را هم ندارند و بچه ها روی لبه وانت می نشینند. هر وانت حداقل 20 سرنشین دارد.

20 لیتر بنزین، یک میلیون و 200 هزار تومان

به گفته بلوچ، آموزش وپرورش سهمی از این کرایه ها را می دهد، اما آنقدر پایین است که باید خانواده ها مابقی اش را جبران نمایند. در منطقه ها نیکشهر، مخت، مهبان و... تعداد سرویس ها خیلی زیاد است: دانش آموزان مدرسه خودمان از 20 تا 30 روستا می آیند تا در متوسطه اول و دوم درس بخوانند و در خوابگاه بمانند. خانواده های آن ها به شدت درگیر فقر هستند. پدران کارگرند و مادران سوزن دوزی می نمایند. بچه هایی که به این مدرسه می آیند حتی پول برای سرویس مدرسه ندارند. اغلب شان حتی پول خورد و خوراک در داخل خوابگاه را ندارند، از دانش آموزانی که وضع مالی بهتری دارند پول قرض می گیرند.

به گفته او دختران هم در تصادفات سهم دارند، هم در ترک تحصیل: موارد ترک تحصیل به علت شرایط رفت وآمد این بچه ها وجود دارد. به هرحال خانواده ها از پس هزینه ها بر نمی آیند. کرایه ها بالاست، بنزین گران است و تمام مشوق هایی که برای این ماشین ها وجود داشت، گرفته شده است. سرویس مدارس نه معاینه فنی دارند، نه استاندارد است. برای شان صرفه مالی ندارد: 20 لیتر بنزین در این منطقه یک میلیون و 200 هزار تومان است. سوخت بر ها بنزین را می خرند و به مردم با قیمت های بالا می فروشند. خیلی از زندگی ها به همین صورت می چرخد.

عبدالرحمن دلوش زهی، دهیار روستای کهنانی کش، سال هاست برای اینکه بچه ها روستایش به مدرسه بروند، کوشش می نماید. او دنبال خیرانی است که جاده سازی نمایند، روی رودخانه پل بزنند، هزینه سرویس مدرسه آن ها را بدهند و برای شان مدرسه بسازند. او از مسئولان ناامید شده است و به هم میهن می گوید که روستا یک مدرسه ابتدایی مختلط دارد، اما برای رفتن به متوسطه، دانش آموزان پسر باید به آن طرف جاده بروند. روستا یک مدرسه متوسطه دخترانه دارد، اما پسران از آن سهمی ندارند. آن ها شیفت بعدازظهر به مدرسه می روند، اما هنوز معلمی ندارند.

او از جزئیات حمله گاندو به یکی از بچه های روستا که سال گذشته رخ داد، خبر دارد و نگران دیگر بچه ها این منطقه است: به وزارت راه درخواست زیاد دادیم، گفتند در کمیته برنامه ریزی شهرستان، بودجه را تصویب کردیم، منتظریم اداره راه ایرانشهر برای مان پروژه را تعریف کند. سال هاست این حرف ها را می زنند و در آخر هم جاده ساخته نشد. چشم ما به خیران است که بیایند، قبول زحمت نمایند و جاده را آسفالت نمایند.

اتوبوس ها حاضر به کار نیستند

روستای کهنانی کش، بر جاده ایرانشهر - چابهار است و دانش آموزان حدود 7 کیلومتر راه دارند تا به مدرسه برسند؛ دانش آموزانی که به گفته دلوش زهی، در یکی از محروم ترین منطقه ها این استان زندگی می نمایند: مدرسه ای 5 کیلومتر دورتر از روستا ساخته شد، اما چون جاده سنگلاخی است هیچ اتوبوسی حاضر نشد در آن مسیر رفت وآمد کند. برای همان مدرسه، بچه ها با وانت رفت وآمد می نمایند. او هم به گرانی بنزین اشاره می نماید؛ بنزینی که هر لیتر 12 هزار تومان فروخته می گردد.

همین شرایط سبب شده تا خانواده ها نتوانند پول سرویس بدهند: ما بچه ها را به زور به مدرسه می فرستیم. خانواده های شان خرج تحصیل آن ها را ندارند. با این همه ما برای هر دانش آموز ماهانه 200 هزارتومان به راننده می دهیم، تعداد دانش آموزانی که از این سرویس استفاده می نمایند 20 نفر است. از روستا های دیگری هم 25 دانش آموز اضافه می شوند و درمجموع 45 دانش آموز با وانت به مدرسه می روند.

به گفته دهیار کهنانی کش، شرایط جاده ها بسیار خطرناک است، پستی و بلندی های منطقه بسیار است. بچه ها 5 دقیقه دیر می نمایند، دل خانواده ها هزار راه می رود. با همه این ها دلوش زهی می گوید که دانش آموزان این منطقه علاقه زیادی به درس خواندن و مدرسه رفتن دارند: قبلا از 5 روستا، یک زن دیپلمه نداشتیم، اما حالا 45 دانش آموز دختر در مقطع سوم هدایت مشغول تحصیل اند. این یک پیشرفت است. اما سختی راه، خانواده ها را مردد نموده. این موضوع فقط برای دختران نیست، پسران هم اغلب لب جاده می روند و منتظر می شوند کسی آن ها را سوار کند.

ماشین های سوخت بر آن ها را می برند، اما هم سرعت شان خیلی بالاست، هم اینکه نزدیک به 3 هزار لیتر سوخت بنزین دارند. یک اتفاق کوچک، حادثه بزرگی رقم می زند. در شهرستان دشتیاری قبلا از این اتفاقات افتاده است. البته سال جاری موردی به ما اعلام نشده است. اما زیاد دیدیم ماشین های سوخت بر تصادف نموده اند. به طورکلی تصادفات جاده ای در این منطقه از نوع سوخت بر خیلی زیاد است.

دلوش زهی، به مدت یک سال دانش آموزان روستا را با ماشین خودش به مدرسه برده و حالا یکی از عموزاده هایش این کار را قبول نموده است: راننده های اتوبوس جاده را که می بینند دیگر حاضر نمی شوند سرویس مدرسه شوند. آموزش وپرورش باید این شرایط را سرو سامان بدهد، وقتی به آن ها گلایه می کنیم می گویند که ما در مدارس خودمان مانده ایم چه رسد به شرایط جاده و سرویس.

شوتی ها، سرویس مدرسه شده اند

مینا کامران هم سال ها برای آموزش این بچه ها و تجهیز کتابخانه های مدرسه شان فعالیت نموده و گفته های اهالی را تایید می نماید. او می گوید که این دانش آموزان اغلب با ماشین های سوخت بر به مدرسه رسانده می شوند؛ ماشین هایی که به گفته سایر اهالی منطقه، سرعت بسیار بالایی دارند و سوخت زیادی حمل می نمایند. گاهی نزدیک به 20 دانش آموز پشت این ماشین ها می نشینند؛ دقیقا بالای سر گالن های بنزین.

کامران هم همان مسائلی که ازسوی سایر اهالی منطقه عنوان شد، تکرار می نماید با این شرح که مشکل تنها محدود به سیستان و بلوچستان نیست، در منطقه های مانند گلستان، خراسان جنوبی و... بعلاوه بخش هایی که عشایری و بختیاری نشین هستند و در مکان های کوهستانی زندگی می نمایند هم شرایط به همین شکل است: هر جایی که روستا دور از شهر باشد، دانش آموزان برای مدرسه رفتن مشکل پیدا می نمایند.

مثلا در خراسان جنوبی منطقه کویری است و خیلی از روستا ها مرزی اند. در کردستان و شمال خوزستان عشایرنشین اند و در چهارمحال و بختیاری منطقه کوهستانی است. پوشش مدارس ابتدایی در روستا ها 99 درصد است، مشکل آن ها برای تحصیل در مقطع متوسطه است. دانش آموزان این منطقه ها باید بروند مدرسه شبانه روزی یا سرویس داشته باشند.

سختی راه و ترک تحصیل دانش آموزان دختر

او این ها را براساس بازدید هایی که از این منطقه ها داشته، می گوید. به گفته کامران، یکی از دلایل ترک تحصیل دختران دانش آموز، سختی راه است: به هرحال یکی از دلایل ترک تحصیل همین مسئله است. دختران این منطقه ها اغلب تا خاتمه دوره ابتدایی درس می خوانند، اگر روستا پایه متوسطه نداشته باشد، عمدتا ترک تحصیل می نمایند. در منطقه های مثل کردستان هم مقدار ترک تحصیل بالاست. مرکز پژوهش های مجلس دراین باره آماری داده بود.

البته در کنار مسائل راه، مسائل فرهنگی هم در ترک تحصیل دانش آموزان دختر تاثیر دارد. به هرحال در بعضی از خانواده ها دختران نیروی کار به شمار می روند و اگر هم مسئله ای با مدرسه نداشته باشند، اجازه نمی دهند بچه های شان به مدرسه شبانه روزی بروند. به هرحال منطقه ها صعب العبور باید سرویس مدرسه داشته باشند چراکه منطقی نیست در هر روستا یک مدرسه ساخته گردد؛ بنابراین باید آموزش وپرورش بودجه ای برای جلوگیری از ترک تحصیل دانش آموزان دختردر نظر بگیرد.

کرایه 100 هزار تومانی برای مسیر 4 کیلومتری

کرایه ها گران است. امیری، معلم یکی از مدارس متوسطه اول و دوم در نیکشهر در روستای اورنگ شهرستان نیک شهر زندگی نموده، می گوید که مسافت ها خیلی طولانی است و نمی گردد پیاده رفت. گاهی به 25 کیلومتر هم می رسد. برای مسیر های 5-4 کیلومتری، ماهانه نزدیک 80 تا 100 هزار تومان از دانش آموزان پول سرویس می گیرند. خانواده ای که دو فرزند داشته باشد در این شرایط باید چه کند؟

او سال ها برای رفتن به مدرسه فاصله 50 کیلومتری را طی نموده است؛ مدرسه ای که مسیرش در جاده خاکی بود و از مسیر رودخانه می گذشت. رودخانه موقع بارندگی مسدود می شد، گاهی برای رسیدن به مدرسه بیشتر از 6-5 ساعت در راه بود و حالا می گوید که شرایط نسبت به قبل بهتر شده، اما مسائل همچنان وجود دارد: در حال حاضر بزرگترین مشکل برای تحصیل در مقطع متوسطه دوم است. بعضی از دانش آموزان به خانه اقوام شان در شهر ها می روند و همان جا مدرسه می روند. همین حالا در خانه ما یکی از این دانش آموزان با ما زندگی می نماید. به هرحال همه توانایی رفتن به خوابگاه و مدرسه شبانه روزی ندارند. از آن طرف هم خانواده ها نگران جان بچه ها شان هستند از اینکه بخواهند هر روز با این وانت ها به مدرسه بروند.

او هم مانند سایر همشهریانش تایید می نماید که در مسیر روستا به شهر، آمار تصادفات بالاست، بعضی از دانش آموزان هم که برای رفتن به مدرسه سوار موتور می شوند، در این تصادفات قربانی می شوند. خانواده ها برای کم کردن این هزینه ها و محافظت از جان بچه ها شان، آن ها را به مدارس شبانه روزی می فرستند، اما آنجا هم مسائل دیگری گریبان دانش آموزان را می گیرد: گاهی خانواده ها مجبور می شوند همان چند دام اندکی که دارند را هم برای تحصیل بچه ها شان بفروشند. این بچه ها آخر هفته ها در خوابگاه غذا ندارند و باید به خانه های شان بروند. همین دانش آموز اگر ماهی 4 بار به خانه برود، نزدیک 800-700 هزار تومان هزینه رفت و برگشت اش می گردد.

از همه این ها گذشته در داخل مدرسه هم سرانه پایینی دارند. بسیاری از اقلام مثل ماژیک، وایت برد و... در دسترس نیست. بخش زیادی از این وسایل با یاری خانواده ها خریده می گردد. برای یکی از مدارس با 150 دانش آموز سرانه کل دانش آموزان برای یک سال تحصیلی، دو میلیون و 800-700 هزار تومان بود. چطور می گردد مدیر این مبلغ را برای 8-7 ماه تحصیلی آن هم برای 150 دانش آموز مدیریت کند؟