رضا وطنخواه: 6 تا زدیم و 300 تومان گرفتیم - وبلاگ ایتالیا

به گزارش وبلاگ ایتالیا، محمد قراگزلو،از آن تیمی که 16 شهریور 1352 مقابل استقلال بازی کرد و یک نتیجه استثنایی را رقم زد تعداد زیادی بازیکن باقی نمانده و دسترسی به بعضی از بازیکنان در قید حیات هم کار راحتی نیست. اما از آن تیم یکی هست که همواره حرف های تازه ای از بازی معروف شش تایی ها در ذهن دارد. رضا وطنخواه یا همان رضا فاکتی بک چپ ملی پوش پرسپولیس که اگر هر سال خاطرات مربوط به آن بازی را برایمان تعریف کند انگار کلی نکته و حرف تازه دارد برای گفتن. وطنخواه با شور و اشتیاق خاصی درباره آن مسابقه حرف می زند و البته مثل همه همدوره ای هایش کلی حرف ناگفته دارد.

آقا رضا اخیراً عکسی از باشگاه پرسپولیس بیرون آمده که خاطر طرفداران قدیمی پرسپولیس را آزرده نموده است. در این عکس پنج ستاره پرسپولیس در اواخر دهه 40 و اوایل 50 یعنی علی پروین، زنده یاد ایرج سلیمانی، جعفر کاشانی، زنده یاد ابراهیم آشتیانی و زنده یاد همایون بهزادی دست به سینه در یک ردیف پشت به پشت هم ایستاده اند که عکس فوق العاده ای است اما در آن عکسی که در باشگاه پرسپولیس قاب شده و روی دیوار است همایون خان کات شده و وجود ندارد. به همین خاطر در فضای مجازی هشتگی درست شده با این مضمون که بهزادی حذف شدنی نیست.

خب من آن عکس را دارم. احسنت به طرفدارانی که حمایت کردند. راستش من هم می توانم در این باره حرف بزنم و ترسی ندارم. همایون بهزادی تکرار نشدنی است. ورزش از سیاست جداست. الان هم خیلی از ورزشکاران برای حکومت کار می نمایند. همایون هم عضو سازمان امنیت بود اما صبح تا شب پیش ما بود و تمرین می کرد. اصلاً مگر آدم کشته یا ناحقی نموده. اتفاقاً مسائل خیلی ها را مثل قلیچ خانی و مصطفوی و ... که حکومت وقت دستگیرشان نموده بود حل کرد. حالا اینکه عکسش را نمی گذارند توی باشگاه نمی دانم چه بگویم.

باشگاه گفته این عکس را همین طوری به آنها داده اند.

مگر می گردد. من خودم این عکس را دارم. خودشان نگذاشته اند و می خواهند توجیه نمایند.

الان آقای کاشانی که خودش در رأس کار است و در این عکس هم حضور دارد باید معترض گردد.

ما یک آدم در باشگاه پرسپولیس داریم که اگر ایشان را هم رد نمایند دیگر کسی را نداریم. شاید اگر من هم جای کاشانی بودم دخالتی نمی کردم.

اما این انفعال آقای کاشانی باعث شده تا طرفداران به او و حضورش در هیأت مدیره معترض شوند.

آقای عرب کی بود که مدیر و همه کاره باشگاه شد؟ به نظر من آقای کاشانی و نبی جلوتر از آقای انصاری فرد بودند برای مدیریت. آقای نبی در شاهین بازی می کرد. اما خب آقای انصاری فرد مدیر شد و من هم تبریک می گویم. به هر حال ایشان بهتر از عرب هستند.

برگردیم به آن عکس. طبیعی است که حذف همایون بهزادی از تاریخ پرسپولیس نشدنی است.

بله این را آقای انصاری فرد باید پیگیر باشد اما خب شاید ایشان هم کاری نکند. واقعیت این است که نمی توانند همایون را از تاریخ پرسپولیس پاک نمایند. شما نمی توانید تاریخ را عوض کنید. نمی گردد دروغ گفت و حقیقت همواره وجود دارد. یعنی حتی اگر نوشته نشده باشد دیده شده. من که خیلی وقت است نرفتم باشگاه اما خدا را شکر آن عکس را دارم.

با شرکت پیشکسوتان هم کاری ندارید؟

نه آن شرکت هم در اختیار دوستان ماست و شنیدم اعضا پول هم می گیرند. من با 12 سال بازی در پرسپولیس آنجا نرفتم. الان رفته ام نقده. البته شغل من معلمی است و با سابقه دانشگاهی که دارم دنبال باندبازی و چاپلوسی و این مسائل نیستم.

در نقده چه کار می کنید؟

آنجا یک تیم وجود دارد که در دسته سوم بازی می نماید. رئیس هیأت آنجا آقای رضا حداد است که قبلاً در تراکتور مربی اش بودم. من می روم آنجا به وضعیت آن تیم سرکشی می کنم. خوشبختانه بازی اول شان را هم بردند. قبل از آن هم در تیم بوکان بودیم که رفتیم دسته دوم. این تیم را هم جمع و جور کردیم که خوشبختانه خوب نتیجه گرفت.

برسیم به دربی شش تایی ها.

دربی شش تایی ها که دروغ است (با خنده) آقای فتح الله زاده این را گفته بود.

احتمالاً ایشان می خواسته حرف متفاوتی بزند چون تاریخ را که نمی گردد انکار کرد.

شاید می خواسته خودش را مطرح کند یا جوک تعریف نموده است. البته احتمالاً ایشان بچه بوده و بازی آن زمان را یاد نمی آورد.

داشتیم با آقا بیوک حرف می زدیم که خیلی صاف و ساده گفت در آن بازی مسیح مسیح نیا از ایشان بهتر بوده و آقا بیوک نیمکت نشین شده.

بله حقیقت دارد. مسیح نیا جوان بود. راجرز هم هیچ وقت حق را ناحق نمی کرد. حتماً می دانید که مرحوم مهراب شاهرخی بک چپ بود. ایشان بازیکن بزرگی بود و راجرز به من گفت برو گوش چپ که گفتم نمی روم. ایشان نقشه اش این بود که از من و آقا محراب همزمان استفاده کند. این را بعدها به من گفت و گفت نمی خواسته آقا محراب را بیرون بنشاند. از آن طرف مرحوم رنجبر به من گفت اگر بروی گوش چپ خط می خوری اما من تیم ملی را دوست داشتم و گفتم نمی روم. گفت می توانی در پرسپولیس بیرون بمانی که گفتم بله. اینطوری آقا محراب بازی کرد تا اینکه رسیدیم به بازی سپاهان که آخرین بازی بود. در آن مسابقه من سه دقیقه آخر بازی به عنوان هافبک چپ رفتم توی زمین. یعنی نه حرف راجرز شد نه حرف من. اتفاقاً در آن سه دقیقه هم خیلی خوب بازی کردم. اینطوری شد که من در سه پست بازی کردم. اتفاقاً در آن طرف هم حاج رحیمی پور بک راست بود که رفت جلو تا آشتیانی بازی کند. از این جهت می گویم که راجرز حق را ناحق نمی کرد و دنبال راهی بود تا بهترین ترکیب را بفرستد توی زمین.

در بازی 16 شهریور 1352 آقا بیوک به اواخر دوران بازی اش رسیده بود؟

بله تقریباً. از آن طرف مسیح مسیح نیا جوان بود و قد بلندی هم داشت اما هیچ کس اعتراضی نمی کرد.

البته آقای راجرز که قبل از آن بازی مدتی در ایران نبودند.

یک هفته نبود و تیم را همایون خان تمرین داد. اینطوری هم نبود که اگر تیم نتیجه نمی گرفت همایون را خراب کند. شما محال است از ما قدیمی ها حرفی بشنوید که فلانی ضعیف بود و ضعف ها را بیندازید گردن او. ما همه، کار می کردیم و به هم احترام می گذاشتیم حتی اگر بیرون می نشستیم. من نیمکت نشین محراب بودم اما او را ماساژ می دادم. همه می خندیدند اما می گفتم ما یک تیم هستیم و باید ببریم. الان اما طرف توی دلش می گوید پای هم پستی اش بشکند تا بازی کند. تازه آن زمان ما مجانی بازی می کردیم و از وقتی پول آمد که همه چیز عوض شد.

آقا بیوک می گفت بعد از آن برد تاریخی مقابل استقلال اصلاً جشنی نگرفتید و همه چیز به همان خوشحالی درون زمین محدود شد.

نه نگرفتیم. البته بگویم زمان قدیم تیم ها مثل الان خودشان را قبل از بازی گرم نمی کردند. مربی بازیکنان را می فرستاد توی زمین و می گفت خودتان بروید گرم کنید. در زمان گرم کردن من با مرحوم مظلومی که با هم در تیم ملی بودیم به همدیگر نزدیک شدیم و با هم صحبت کردیم. مظلومی گفت تیمسار گفته اگر ببرید نفری سه هزار تومان پاداش می گیرید. من گفتم اگر تماشاچی نبود راه می دادم شما گل بزنید تا بلکه یک پولی دست تان بیاید چون ما که ببریم سه تا یک قرانی هم نمی دهند. بعد از بازی این حرف را به علی پروین گفتم. علی پروین زرنگ بود و بالاخره این حرف به گوش عبده رسید و نفری 300 تومان به ما پاداش داد. البته باید بگویم آن زمان همه امکانات مثل زمین، سونا، سالن بسکتبال، استخر و غذاخوری در اختیارمان بود.

شما در آن بازی بک چپ بودید. گوش راست استقلال یعنی نفر مقابل تان چه کسی بود؟

گوش راست آنها حسن روشن بود و گوش چپ شان مسعود مژدهی که البته من و ابراهیم آنها را مهار نموده بودیم.

البته فکر کنم شما بیشتر در زمین حریف بودید تا اینکه بخواهید آنها را مهار کنید.

به هر حال اینطوری کار می کردیم. البته در جریان بازی رایکوف خدابیامرز جای روشن و مژدهی را عوض کرد که ابراهیم فریاد زد و چیزی گفت که نمی توانم بگویم اما گفت مراقبش باش. البته چند دقیقه بعد اینها باز هم جایشان را عوض کردند چون کاری از پیش نبردند.

ابراهیم آشتیانی در خاطراتش می گفت 4-3 تا پاس گل در آن بازی داده. شما چطور؟

نمی دانم. من خاطرم نیست اما من پاس گل ندادم. البته آن زمان پاس گل به معنای الان نبود. یعنی بیشتر بازی مستقیم بود و سانتر از جناحین. یعنی ما طوری بازی می کردیم که بیشتر توپ ها را بریزیم روی سر دو سانترفورواردمان حسین کلانی و همایون بهزادی. البته من هم از چپ مدام جلو می رفتم و مثل گوش چپ کار می کردم.

یعنی مدام در رفت و آمد بودید و حتماً شرایط بدنی تان خیلی خوب بوده.

خب آن زمان آب و هوا خوب بود. غذاهایمان هم ارگانیک بود. نان و پنیر و انگور ارگانیک می خوردیم.

در آن بازی ستاره ای بود که روی نیمکت بنشیند؟

تا جایی که یادم می آید صفر ایرانپاک، فریدون معینی، برادرم آقا بیوک و هادی طاووسی گلرمان روی نیمکت بودند. در زمین هم مودت گلرمان بود، مسیح نیا و جعفر کاشانی بک وسط، من و آشتیانی بک چپ و راست بودیم، سلیمانی هافبک چپ بود، اصغر ادیبی هافبک وسط و علی پروین هافبک راست. یک گوش راست داشتیم که اسماعیل حاج رحیمی پور بود و دو سانتر فورواردمان که حسین کلانی و همایون بهزادی بودند. گل ها را هم که دو تا کلانی زد، یکی ایرج سلیمانی و سه تا همایون خان.

استقلال موقعیت گل نداشت؟

نه چیزی یادم نمی آید. اصلاً بنده خداها در آن بازی یک طور خاصی بودند. یا نمی دانم شاید ما یک جوری بودیم که فکر می کردیم آنها ضعیف هستند.

به نظر شما نقش راجرز و همایون خان در این برد بیشتر بود یا درخشش بازیکنان؟

همه با هم بودند. درست است که همایون خان تمرین دهنده بود اما همه به هم احترام می گذاشتند. شیوه تمرینات راجرز هم که قدرتی بود و انگلیسی. اولین نفری که ما را برد تپه های داودیه، راجرز بود. اوفارل در تیم ملی هم می برد که بعداً همه مربیان یاد گرفتند این کار را بنمایند. تمرینات ما قدرتی بود. یادم می آید در یک فصل فقط 6 تا گل خوردیم و بدون باخت قهرمان شدیم.

از آن دربی شش تایی ها کدام تصویر و کدام قاب در ذهن تان مانده و جلوی چشم تان است؟

همان صحبت های مرحوم غلامحسین مظلومی که گفت اینقدر به ما پول می دهند. البته 300 تومانی که به ما دادند هم خوب بود و گفتیم خدا برکت چون آن زمان پیکان 15 هزار تومان بود.

این بار هم دربی قرار است در همین ماه شهریور برگزار گردد. شما که احتمالاً به خاطر استرس تان بازی را تماشا نمی کنید؟

نه نگاه نمی کنم و می روم بیرون توی خیابان.