ناسا نمایش راه انداخته یا عصر نو در راه است؟ - وبلاگ ایتالیا

به گزارش وبلاگ ایتالیا، ایسنا نوشت: ناسا با شروع سری ماموریت های آرتمیس قصد در بازگرداندن بشر به سطح قمر زمین دارد اما آیا این ماموریت شروع عصر تازه آپولو خواهد بود یا پایانی بر سفرهای سرنشین دار ناسا به اعماق فضا؟

نیل آرمسترانگ(Neil Armstrong) یک گام کوچک تاریخی در سال 1969 بر روی ماه برداشت و تنها سه سال بعد، آخرین فضانوردان سری ماموریت های آپولو همسایه آسمانی ما را ترک کردند. از آن موقع تا به امروز، صدها فضانورد به فضا سفر نموده اند، اما عمده آنها به ایستگاه فضایی بین المللی در مدار زمین پا گذاشته اند و هیچ کدام بیش از چند صد کیلومتر از زمین دور نشده اند.

با این حال، برنامه آرتمیس به رهبری ایالات متحده آمریکا، با هدف بازگرداندن انسان ها به ماه در دهه جاری، فعالیت خود را با ماموریت آرتمیس 1 شروع نموده و کپسول فضایی این ماموریت آزمایشی اکنون در مدار ماه در حال گردش است.

مهم ترین تفاوت میان عصر آپولو و عصر کنونی در اواسط دهه 2020، پیشرفت شگفت انگیز رایانه ها و بخش رباتیک است. علاوه بر آن، رقابت ابرقدرت ها مانند آنچه در هنگام جنگ سرد با اتحاد جماهیر شوروی رخ داد، دیگر نمی تواند هزینه های کلان را توجیه کند.

در ماموریت آرتمیس از موشک سامانه پرتاب فضایی(SLS) کاملاً نو ناسا استفاده می گردد که قدرتمندترین موشکی است که تا به امروز وجود داشته و از نظر طراحی شبیه به موشک های سترن 5(Saturn V) است که دهها فضانورد آپولو را به ماه فرستادند. پیشران آرتمیس مانند همتایان پیشین خود برای ایجاد قدرت پرتاب از ترکیب هیدروژن مایع و اکسیژن استفاده می نماید. این پیشران که پس از انجام پرتاب به آب های آزاد می افتد چند بار مصرف نیست و بنابراین هر پرتاب هزینه تقریبی بین دو تا چهار میلیارد دلار را به همراه خواهد داشت.

در مقابل آن، موشک استارشیپ شرکت فضایی خصوصی اسپیس ایکس که به نوعی رقیب ناسا به شمار میرود، در این مورد با موشک ناسا تفاوت دارد و این شرکت، موشک خود را به گونه ای ساخته که قابل استفاده مجدد باشد.

مزایای فناوری های رباتیک

نمونه ای از پیشرفت ها در زمینه اکتشافات رباتیک، مریخ نوردها هستند. مریخ نورد استقامت(Perseverance)، آخرین کاوشگر ناسا است که می تواند با بهره گیری از هدایت های محدود از سوی اپراتورهای زمینی، از سطوح صخره ای مریخ عبور کند. بهبود در حسگرها و هوش مصنوعی(AI) ربات ها را قادر می سازد تا به خودی خود نواحی جالبی را برای جمع آوری نمونه برای بازگرداندن به زمین شناسایی نمایند.

طی یک یا دو دهه آینده، اکتشاف رباتیک در سطح مریخ می توانند کاملاً مستقل پیش بروند و حضور انسان مزیت چندانی به همراه نخواهد داشت. به طور مشابه، پروژه های مهندسی، مانند رویای ستاره شناسان برای ساخت یک تلسکوپ رادیویی بزرگ در نیمه پنهان ماه که عاری از تداخلات زمینی است دیگر احتیاجی به دخالت انسان نخواهد داشت. چنین پروژه هایی می توانند به طور کامل به وسیله ربات ها انجام شوند.

ربات ها می توانند به جای فضانوردان به فعالیت بپردازند و برخلاف انسان ها به یک مکان مجهز برای زندگی احتیاج ندارند و می توانند به طور مستمر در محل کار خود باقی بمانند.

به همین ترتیب، اگر استخراج مواد کمیاب از خاک ماه یا سایر سیارک ها از نظر مالی به امری ارزان تبدیل گردد، می توان این کار را با یاری ربات ها با روشی ارزان تر و ایمن تر انجام داد.

ربات ها بعلاوه می توانند سیارات مشتری، زحل و قمرهای متنوع و شگفت انگیز آنها را با هزینه های اضافی کمتر، کاوش نمایند. بعضی از این قمرها در واقع می توانند در اقیانوس های زیر سطح خود میزبان حیات باشند.

این در حالی است که حتی اگر ارسال انسان به این مکان ها امکان پذیر گردد، احتمالا ایده خوبی نخواهد بود زیرا انسان ها می توانند این دنیا ها را به میکروب های زمینی آلوده نمایند.

مدیریت خطر

فضانوردان آپولو قهرمان بودند. آن ها خطرات زیادی را به جان خریدند و از فناوری ها حداکثر استفاده را کردند. این در حالی است که در مقایسه، سفرهای کوتاه به ماه در دهه 2020، به رغم هزینه 90 میلیارد دلاری برنامه آرتمیس، کاری تقریباً معمولی به نظر می رسد.

برای برانگیختن اشتیاق عمومی در مقیاس آپولو، به چیزی جاه طلبانه تر، مانند فرود روی مریخ، احتیاج داریم. اما چنین ماموریتی، با احتساب تدارکات و موشک برای سفر بازگشت، می تواند برای ناسا یک تریلیون دلار هزینه داشته باشد. هزینه هایی که وقتی با بحران آب و هوا و فقر روی زمین روبرو هستیم، جای بحث دارد.

این هزینه بالا نتیجه یک فرهنگ ایمنی است که به وسیله ناسا در سال های اخیر در پاسخ به نگرش های عمومی ایجاد شده است که نشان دهنده آسیب های روحی و تاخیر در برنامه ها پس از فاجعه های شاتل فضایی در سال های 1986 و 2003 است که در هر کدام هفت سرنشین غیرنظامی از بین رفتند. لازم به ذکر است، شاتل که در مجموع 135 پرتاب داشت، به نرخ شکست زیر دو درصد دست یافت. انتظار نرخی به این پایینی برای سفر به مریخ غیرواقعی است و این ماموریت دو سال تمام به طول خواهد انجامید.

فضانوردان به محافظت بسیار بیشتری نسبت به ربات ها احتیاج دارند. آن ها در سفر و عملیات های خود به هوا، آب، غذا، فضایی برای زندگی احتیاج دارند و باید از آنها در برابر تشعشعات مضر، به ویژه طوفان های خورشیدی محافظت گردد.

تفاوت هزینه بین سفر انسان و ربات به ماه که در اقامت های طولانی بسیار بیشتر می گردد. سفر به مریخ که صدها بار دورتر از ماه است، نه تنها فضانوردان را در معرض خطرات بسیار بزرگ تری قرار می دهد، بلکه پشتیبانی اضطراری از آنها را بسیار کمتر امکان پذیر می نماید. حتی علاقه مندان به فضانوردی پذیرفته اند که تقریبا دو دهه تا اولین سفر انسان به مریخ فاصله داشته باشیم.

مطمئناً ماجراجویانی وجود خواهند داشت که با کمال میل خطرات بسیار بیشتری را می پذیرند. بعضی از آنها حتی در گذشته برای انجام یک سفر یک طرفه به مریخ ثبت نام نموده اند.

این نشان دهنده یک تفاوت کلیدی بین عصر آپولو و عصر کنونی است: ظهور یک بخش فناوری فضایی خصوصی و قوی که اکنون پروازهای فضایی انسان را در بر می گیرد. شرکت های بخش خصوصی اکنون با ناسا رقابت می نمایند، بنابراین سفرهای پرخطر و کم هزینه به مریخ، که به وسیله میلیاردرها و حامیان مالی خصوصی تامین می شوند، به وسیله داوطلبان مشتاق انجام خواهند گرفت. در نهایت، مردم می توانند این ماجراجویان شجاع را بدون پرداخت هزینه برای آنها تشویق نمایند.

با توجه به اینکه پرواز فضایی انسان فراتر از مدار پایین زمین به احتمال زیاد به طور کامل به شرکت هایی با بودجه خصوصی که آماده پذیرش خطرات بالا هستند واگذار خواهد شد، این سوال پیش می آید که آیا پروژه چند میلیارد دلاری آرتمیس ناسا راه خوبی برای خرج کردن پول دولت است یا خیر. در نهایت به نظر می رسد آرتمیس نمایش پایانی ناسا باشد تا شروع عصر نوی از آپولو.

5858