تراشه های آیپد چه نقشی در ساخت چیپست M1 ایفا نموده اند؟ - وبلاگ ایتالیا

به گزارش وبلاگ ایتالیا، اپل در سال 2010 از اولین تراشه اختصاصی خود تحت عنوان A4 رونمایی کرد که در نسل اول آیپد به کار گرفته شد. چند ماه بعد آیفون 4 با همین تراشه به دست کاربران رسید. لازم به ذکر است این تراشه به وسیله سامسونگ فراوری شد. سامسونگ و شرکت Intrinsity نقش مهمی در طراحی مدل بهبود یافته هسته cortex-A8 ایفا نموده بودند که از این هسته به عنوان Hummingbird یاد می شد. چند ماه بعد اپل شرکت Intrinsity را تصاحب کرد که گام مهمی در کوشش این شرکت به سمت طراحی تراشه ها بود.

چند سال بعد نوبت به تصاحب شرکت مهم PA Semi رسید. به لطف همین اقدامات، اپل متخصصان کافی برای طراحی تراشه های قدرتمند را در اختیار داشت. در سال 2011 نسل دوم آیپد با چیپست A5 معرفی گردید. این چیپست هم از هسته های اختصاصی استفاده نمی کرد. نسل سوم با مدل بهبود یافته این تراشه به نام A5X از راه رسید. در سال های بعدی فرایند استفاده از پسوند X برای تراشه های آیپد ادامه پیدا کرد.

این تراشه ها عمدتا مشابه تراشه های استفاده در آیفون ها بودند اما نسبت به مدل های موردنظر توان بیشتری ارائه می کرد. تبلت ها بزرگ تر از گوشی ها هستند و در نتیجه از باتری بزرگ تر بهره می برند و در زمینه دفع گرما هم توان بیشتری دارند؛ بنابراین تبلت ها از پس مدیریت چیپست های قدرتمندتر برمی آیند.

چیپست A6 برای اولین بار همراه با هسته های طراحی شده به وسیله اپل عرضه شد. تراشه A6X هم برای آیپد مورد استفاده نهاده شد که نسبت به مدل اصلی فقط دارای یک هسته بیشتر برای پردازنده گرافیکی بود. دو سال بعد نوبت به A8X رسید که هم از نظر پردازنده و هم از نظر پردازنده گرافیکی نسبت به مدل اصلی حرف بیشتری برای گفتن داشت. اپل برای A9X بار دیگر از پردازنده مشابه با مدل معمولی استفاده کرد اما بعد از آن ها تمام تراشه های AX با پردازنده های قدرتمندتر نسبت به مدل معمولی راهی بازار شدند.

در سال 2016 تراشه A10 برای اولین بار از معماری big.LITTLE بهره مند شد. این تراشه از دو هسته قدرتمند Hurricane و دو هسته کم مصرف Zephyr استفاده می کرد. یک سال بعد A10X معرفی گردید که از سه هسته قدرتمند و سه هسته کم مصرف استفاده می کرد و در عین حال تعداد هسته های پردازنده گرافیکی هم دو برابر شده بود.

روی هم رفته افزایش تعداد هسته های کم مصرف، عملکرد پردازنده را با تغییر زیادی روبرو نمی نماید. به همین دلیل برای تراشه A12X تعداد هسته های کم مصرف نسبت به مدل معمولی با تغییری روبرو نشد ولی هسته های قدرتمند از 2 عدد به 4 عدد رسیدند. پردازنده گرافیکی هم با یک ارتقای محسوس 7 هسته را دریافت کرد و در سال 2020 A12Z با پردازنده گرافیکی 8 هسته ای معرفی گردید.

در سال 2020 اپل بعد از سال ها استفاده از تراشه های اینتل، فرایند استفاده از تراشه های اختصاصی برای کامپیوترهای مک را شروع کرد. به جای استفاده از معماری مرسوم x86، اپل برای تراشه های این کامپیوترها از همان معماری Arm استفاده شده برای آیفون ها و آیپدها استفاده نموده است.

چیپست M1 که نخستین نسل از این تراشه ها محسوب می گردد، بر مبنای تراشه A14 توسعه پیدا نموده که در سری آیفون 12 و نسل چهارم آیپد ایر مورد استفاده نهاده شده است. مطابق همان فرایند طی شده برای تراشه های آیپد، چیپست M1 هم نسبت به A14 از پردازنده و پردازنده گرافیکی مبتنی بر هسته های بیشتر استفاده می نماید. بعلاوه مانند A12X، اپل تعداد هسته های کم مصرف را تغییر نداده است.

به لطف همین رویکرد، M1 هم از نظر مصرف انرژی و هم از نظر توان سخت افزاری حرف زیادی برای گفتن دارد که البته نباید نقش مهم شرکت تایوانی TSMC را به عنوان سازنده آن دست کم بگیریم. مدتی قبل هم اپل از چیپست M2 رونمایی کرد که مبتنی بر A15 استفاده شده در سری آیفون 13 است.

به نظر می رسد در آینده نزدیک شاهد رونمایی مدل های پرو، مکس و اولترا این تراشه هم خواهیم بود. این مدل ها هم یا از نظر پردازنده یا پردازنده گرافیکی یا هر دو امکانات بیشتری ارائه می نمایند. به طور کلی اپل بعد از سال ها تجربه در زمینه تراشه های اختصاصی، حالا پیروز شده این دانش را برای کامپیوترهای خود هم استفاده کند. باید ببینیم آیا در آینده اپل می تواند جذابیت این تراشه ها را به طور قابل توجهی افزایش دهد یا نه.

منبع: GSM Arena