سیارک اسرارآمیز پنهان در منظومه شمسی - وبلاگ ایتالیا

به گزارش وبلاگ ایتالیا، چنین به نظر می رسد که سیارک مادر تقریبا در ابعاد و اندازه سِرِس (Ceres) باشد؛ سیاره کوتوله ای که به گفته محققان، بزرگترین جِرم در کمربند سیارکی به شمار می رود. پژوهشگران همچنین دریافته اند که این جرم، در حضور آب و نیز کم و بیش تحت فشار، شکل گرفته است.

یک مطالعه جدید نشان می دهد که منظومه شمسی ما ظاهرا میزبان یک سیارک ناشناخته و بزرگ در ابعاد یک سیاره کوتوله است. به گفته محققانی که نمونه ها را آنالیز نموده اند، به نظر می رسد خرده شهاب سنگی که در سال 2008 به زمین رسید، از این سیارک آمده باشد.

چنین به نظر می رسد که سیارک مادر تقریبا در ابعاد و اندازه سِرِس (Ceres) باشد؛ سیاره کوتوله ای که به گفته محققان، بزرگترین جِرم در کمربند سیارکی به شمار می رود. پژوهشگران همچنین دریافته اند که این جرم، در حضور آب و نیز کم و بیش تحت فشار، شکل گرفته است.

شهاب ها و شهاب سنگ ها می توانند کلید درک ما از منظومه شمسی باشند؛ زیرا از سیارک هایی ناشی می شوند که در زمان شکل گیری سیاره ما و همسایگان آن ایجاد شده اند. بسیاری از آن ها در کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری رها شده اند، و بعضی از آن ها شکسته و خرد شده اند و قطعاتشان به منظومه شمسی داخلی فرستاده می گردد.

بعضی از این خرده قطعات، 12 سال پیش به زمین رسیدند و برای مطالعه و تحقیق مورد استفاده قرار گرفتند و تعیین شد که سیارک مادر اسرارآمیز آن احتمالا در منظومه شمسی ما پنهان شده است.

خرده قطعات شهاب سنگ که با نام آلماهاتا سیتا (Almahata Sitta) یا خلاصه و اختصاری با عنوان AhS شناخته می گردد، تا به امروز کانون توجهات بوده است. این شهاب سنگ در سال 2008 زمانی به زمین رسید که یک سیارک 9 تُنی به اتمسفر زمین وارد شد و پس از انفجار در جایی بر فراز سودان، به حدود 600 شهاب سنگ تبدیل شد.

این نخستین بار بود که دانشمندان قادر شده بودند برخورد یک سیارک را پیش از آن که رخ دهد، پیش بینی نمایند. آن ها توانستند حدود 10کیلوگرم از نمونه ها را جمع آوری نمایند که از آن موقع به این سو موضوع مطالعات و تحقیقات علمی بوده است.

دکتر ویکی همیلتون، دانشمند در موسسه تحقیقات جنوب غربی (SwRI) و نویسنده اصلی مقاله ای که در نیچر آسترونومی منتشر شده است، در اظهاراتی می گوید: یک نمونه 50 میلی گرمی از AhS در اختیار ما قرار داده شد. ما خرده نمونه را تمیزکاری کردیم. با استفاده از میکروسکوپ فروسرخ، ترکیبات آن را مورد آنالیز قرار دادیم.

تجزیه و تحلیل طیفی و وجود چند ماده معدنی هیدراته و به خصوص آمفیبول، نشان از این داشت که سیارک مادر، دما و فشار متوسط و یک دوره طولانی تغییرات آبی (aqueous alteration) داشته و حداقل 643 تا حداکثر1770 کیلومتر قطر داشته است.

چنین آمفیبول هایی در شهاب سنگ هایی نظیر آلماهاتا سیتا که در زمره شهاب سنگ های کندریت کربن دار (carbonaceous chondrite) قرار می گیرند، کمیاب و نادرند و از این رو این اجرام، یک رد پا و سابقه از مراحل اولیه کیهان به شمار می فرایند. این امر می تواند منبع جدیدی از اطلاعات درباره مواد تشکیل دهنده دوره های اولیه منظومه شمسی در اختیار دانشمندان بگذارد.

منبع: ایندیپندنت