پروین، شاعره اجتماعی - وبلاگ ایتالیا

به گزارش وبلاگ ایتالیا، سرویس ادبیات خبرنگاران ، آرزو یاسمی: رخشنده اعتصامی که دوست داشت پروین باشد، یکی از دلاویزترین شکوفه های ادب فارسی بود که 25 اسفند1285 در تبریز به دنیا آمد و در روز 3 فروردین 1320 در بستر بیماری خفت و نیمه شب روز شنبه 16 فروردین در تهران، درست در 35 سالگی بدرود حیات گفت.

از کودکی فارسی، انگلیسی و عربی را نزد پدرش آموخت و از همان دوران سرودن شعر

را زیر نظر پدرش و استادانی چون دهخدا و ملک الشعرای بهار شروع کرد. پدرش یوسف

اعتصام الملک، از شاعران و مترجمان دوران خود بود که در شکل گیری زندگی هنری

پروین و کشف توانایی ها و ذوق و گرایش وی به سرودن شعر تقش مهمی داشت و بیش از حد در تعلیم دردانه خود اهتمام می ورزید.

پروین یک سال پس از ورود به کتابخانه دانشسرای عالی بود که نشان عالی لیاقت را از

وزارت معارف دریافت کرد، اگرچه او با بی اعتنایی نسبت به این نشان بیان نمود: شایسته تر از من بسیارند.

در دیوان او پیداست که هم شورشگر است و هم عبادت مسلک، هم سنت گراست و هم مدرن باور، هم مدافع حق زن است و هم هوادار قیومیت منطقی مرد، هم ستم ستیز است و هم مملو از عشق و عاطفه، هم پا ی بند به سنت های گذشته و هم در عین حال پای بند به مسائل نوین است. او با وفاداری به سنن ادبی و اسلوب شعر و شاعری پیشینیان، مسائل اجتماعی و سیاسی و احساسی را که مردم روزگارش به آن احتیاج داشتند، بیان نمود. در دیوان او روح، عقل، مسائل دین، مؤلفه های آزادی، مبارزه و معنویت موج می زند.

اوضاع زمانه پروین اعتصامی طوری بود که بحث از هرگونه موضوع سیاسی و حتی

سخن گفتن از فقر و محرومیت مردم، یا از نابسامانی اوضاع سبب گرفتاری شاعر یا

نویسنده می شد. در چنین شرایطی پروین مردانه تر از هر شاعر مردی پا به میدان نهاد.

عصر پروین اعتصامی، عصری است که تکیه بر افتخارات موهوم ساسانی و شعار بازگشت به ایران قبل از اسلام مقبولیت یافته و داستان عدالت نوشیروانی و حکایت زنجیر عدل او دست مایه دستگاه تبلیغاتی عصر استبداد است، مثلا با به تصویر کشیدن چهره حکومت ظالمانه قباد ساسانی به این افتخارات موهوم می تازد:

در دامن تو دیده جز آلودگی ندید/ بر عیب های روشن خویشت نگاه نیست/ ویرانه شد ز ظلم تو، هر مسکن و دهی/ یغماگر است چون تو کسی پادشاه نیست

پروین در بین مردم زندگی نموده، هم نوا با مردم گریسته، غم و اندوه مردم روزگارش اعم از کودک یتیم، فقیر، مظلوم و مستمند را فریاد می زند و از دردهای مردم به شیوایی سخن گفته است. به طور کلی می توان او را شاعر اجتماعی زمان خود دانست.

بانو پروین درطول زندگی خود به توصیف و تشریح ابعاد مختلف اجتماع پرداخته و در جهت اصلاح آن از سلاح برنده قلم استفاده نموده و در انجمن های ادبی و مجامع سیاسی حضور فعال داشته است. او برای برقرای عدل و عدالت و حاکمیت حکومت ایمان و طلوع خورشید انسان محور، بی تابی می نماید و با فریادهای اصیل بشر هم نوا و هم صدا شده و حقیقت طلبان را با کلام راهگشای خود پیش برده و هدایت نموده است.